Epilog

Czemu tutaj jest tak ciemno? Do cholery jasnej gdzie jest Andrzej? Gdzie ja w ogóle jestem?
- Córeczko.- aż podskoczyłam gdy usłyszałam głos, wszędzie go rozpoznam
- Mamo?- odwróciłam się i zobaczyłam ją, stała naprzeciwko mnie, jej blask drażnił moje oczy. 
- Wiktoria jestem już pewna, że teraz sobie poradzisz. 
- O czym ty mówisz? 
- Jesteś silna. Tylko nie popełniał dwa razy tych samych błędów. Walcz o siebie, walcz o swoje marzenia. Nigdy się nie poddawaj. Pamiętaj o tej lekcji, którą przeszłaś. Zawsze będę obok ciebie. - zaczęła się oddalać - Kocham cię córeczko.- była coraz dalej i miała taki przepiękny szczery uśmiech
- Ja ciebie też kocham mamo. - powiedziałam. 

- Wiki otwórz oczy. - usłyszałam głos bardzo znajomy. Po woli podnosiłam strasznie ciężkie powieki i zobaczyłam Patrycję
- Co ty tutaj robisz?- zapytałam zdziwiona i po sekundzie coś do mnie dotarło -Gdzie jest Andrzej? Co się z nim dzieje?
- Z kim? Nigdy nie było tutaj żadnego Andrzeja. - siostra odpowiedziała spokojnie 
- Jak to? Przecież jechaliśmy razem samochodem do Bełchatowa i nagle wszystko zniknęło wszędzie było ciemno, zostałam sama. - z moich oczu powoli spływały łzy. 
- Wiktoria ja naprawdę nie wiem o czym ty mówisz. Byłaś w śpiączce przez prawie rok. 
- To nie prawda. Kłamiesz! - krzyczałam, byłam zła, że mi nie wierzyła. 
- Był mecz o mistrzostwo Polski i doznałaś kontuzji kolana i miałaś operację. Na dodatek w tym samym czasie mama miała wypadek..
- I zginęła, a ja chciałam popełnić samobójstwo. - powoli przypominałam sobie te wydarzenia
- Mo i po tym zapadłaś w śpiączkę. 
- Nie, wyszłam ze szpitala, miałam rehabilitację, ale przestałam grać. Zaczęłam ćpać, poznałam Andrzeja, który pomógł mi się wyleczyć. Byłam w Londynie, ale wróciłam tutaj, a ty zerwałaś ze mną kontakt. 
- Musiało Ci się to przyśnić. Przez prawie rok codziennie siedziałam tutaj w szpitalu przy twoim łóżku i czekałam aż się obudzisz. Jeżeli mi nie wierzysz to zapytaj lekarza. Pójdę po niego. - wyszła. 
Czyli tak naprawdę nigdy nie poznałam Andrzeja? Nie to nie może być prawda. 

Kolejne pół roku spędziłam na intensywnej rehabilitacji. Chciałam jak najszybciej wrócić znowu do gry w siatkówkę. Walczyłam codziennie, by jak najszybciej odzyskać w pełni sprawność. Tym razem nie byłam osamotniona w walce. Miałam wsparcie Patrycji, koleżanek z drużyny, no i oczywiście mamy. Nawet nie wiem skąd miałam w sobie tyle siły. W tym czasie przeszłam jeszcze terapię z psychologiem. Opowiedziałam pani Agnieszce o tamtym moim życiu, ta historia była dla niej nieco dziwna, ale bardzo pomogła mi poukładać sobie wszystko. Pomogła mi wrócić do prawdziwej rzeczywistości. Jednak gdzieś z tyłu głowy miałam obraz Andrzeja. Słyszałam jego głos, widziałam oczy pełne radości, słyszałam jego śmiech, czułam jego dotyk i to było i jest dla mnie najdziwniejsze. Przecież tak naprawdę nigdy go nie poznałam, nigdy z nim nie rozmawiałam, a cząstka mnie nadal go kochała i pragnęła. 
***
Powoli wracam już do normalnego siatkarskiego treningu. Cieszę się, że pomimo tak długiej nieobecności, wszyscy w klubie czekali na mój powrót. Z racji tego, że prawie całe dnie spędzałam na siłowni Patrycja wyciągnęła mnie na mecz siatkówki do Ergo Areny. 
- To kto będzie grał? - zapytałam kiedy zmierzałyśmy w kierunku hali
- Lotos gra ze Skrą. - zamarłam. Czyli GO zobaczę. Przez resztę drogi nie odezwałam się już ani słowem. Kiedy siedziałyśmy już na trybunach nie mogłam opanować zdenerwowania. I wtedy wszedł On. Uśmiechnięty, radosny, szczęśliwy, przystojny, taki sam jakim go zapamiętałam. Motylki w moim brzuchu szalały jak zwariowane, chaos w głowie nie do opisania. Ogarnij się! powtarzałam w myślach. Nie mogłam ani trochę skupić się na meczu, cały czas obserwowałam tylko jego. 
- Wiki! - Patrycja szturchnęła mnie za ramię.
- Co? co? 
- Nie śpij. - zaśmiała się. - Masz wejść na boisko, kibice mają dla ciebie jakąś niespodziankę. - wstałam z miejsca i na nogach jak z waty weszłam na boisko. 
- Pani Wiktorio mamy coś dla pani. - powiedziała niska brunetka i wręczyła mi koszulkę z nr 11 i zdjęcia od kibiców - To jest wyraz naszego wsparcia dla Pani. Trzymamy kciuki za szybki powrót na boisko. 
- Dziękuję, to wspaniałe z waszej strony. Wiem, że zawsze mogę na was liczyć i obiecuję, że nie zawiodę i już niedługo zobaczycie mnie w akcji. - uśmiechnęłam się i ruszyłam na miejsce. Po drodze dostałam jeszcze kilka maskotek. 
Kilka chwil później mecz dobiegł końca, jak się można było spodziewać Bełchatowianie wygrali za trzy punkty. Patrycja poszła do toalety a ja chciałam iść do samochodu i tam na nią poczekać. Wychodziłam właśnie z hali kiedy jedna z moich maskotek wypadła mi z rąk. Już schylałam się, żeby ją podnieść ale ktoś mnie uprzedził. Podniosłam wzrok i zobaczyłam Andrzeja , który hipnotyzował mnie spojrzeniem. 
- To chyba twoje. - powiedział i wyciągnął w moim kierunku rękę z misiem. W głowie miałam istny mętlik więc przez chwilkę stałam nie wiedząc co zrobić.
- Dz-dziękuję. - odpowiedziałam i wyszłam
- Przepraszam. - usłyszałam nagle - Czy myśmy się przypadkiem już wcześniej nie spotkali? - zapytał, a ja zamarłam.
- Nie, to raczej byłoby nie możliwe. - uśmiechnęłam się 
- Andrzej.- wyciągnął w moim kierunku dłoń.
- Wiktoria. - niepewnie uścisnęłam jego dłoń, a po moim ciele przeszedł miły dreszcz. A ON się uśmiechnął.

___________________________________________________________________________
Tadadam! To był ostatni rozdział historii Wiktorii i Andrzeja. Wiem, że może moje rozdziały nie są idealne, no ale w końcu to moje pierwsze opowiadanie i mimo wszystko jestem z siebie bardzo dumna i zadowolona, że dałam radę je napisać :) i jest mi cholernie smutno, że to się już skończyło ;/
Bardzo, bardzo, bardzo dziękuję moim wiernym czytelniczkom, które komentowały te moje wypociny xd i dzięki którym miałam ogromną motywację do dalszego pisania. Dziękuję dziewczyny ;* Myślałam, że naprawdę nikogo nie zainteresuje to co narodziło się w mojej głowie. Liczba wyświetleń też jest dla mnie szokująca, prawie 4000 O_o
Mam to wszystkich ogromną prośbę! Każdy kto przeczyta Epilog niech pozostawi po sobie ślad w postaci komentarza :) Chciałabym wiedzieć ile was naprawdę tutaj zajrzało ;) 
Znikam z blogowego świata może na zawsze a może jeszcze wrócę.. 
Ale proszę nadal informujcie mnie o nowościach na waszych blogach w zakładce WASZE OPOWIADANIA :) 

Trzymajcie się cieplutko, Kalora :*